Opinion

Ukraine-Taiwan analogy: Real fear and false comparison

Ukraine-Taiwan analogy: Real fear and false comparison
By Farid Kahhat / A few days after the start of the Russian occupation of Ukraine, the flight of several Chinese fighter jets near the island of Taiwan provoked worldwide concern. But this concern was in fact unnecessary as Taiwan's "air defense identification zone", where Chinese planes flew, is wider than its airspace.

Also, such flights have not been uncommon, as they have occurred over 900 times since the creation of the airspace. Meanwhile, any comparison between the cases of Taiwan and those of Ukraine ignores the fact that beyond the current context, Taiwan is actually more important to the United States than Ukraine.

For example, while Taiwan is the 9th largest US trading partner, Ukraine is 67th on the list. The world's leading semiconductor manufacturing company is located in Taiwan, and its products play a crucial role in international supply chains.

In terms of security, Taiwan is the first of 2 islands in which the United States would make every effort to curb China's maritime expansion. But if Ukraine ever joined the NATO military alliance, it would be just one of five NATO members sharing a border with Russia (Poland and Lithuania also border the Kaliningrad enclave).

On the other hand, the borders of Latvia and Estonia are closer to Moscow than the Russia-Ukraine border.

When the United States decided to establish diplomatic ties with communist China, it used what it called a "policy of strategic uncertainty" vis-.-Vis Taiwan (or Republic of China).

Paqartësia qëndronte në faktin se ndërsa e pranonin Tajvanin si pjesë të një shteti të vetëm kinez, Shtetet e Bashkuara nuk patën asnjë qasje specifike për çështjen e sovranitetit të tij. Për sa i përket sigurisë, kjo paqartësi përfshihet në Aktin e Marrëdhënieve me Tajvanin të vitit 1979, i cili angazhon Shtetet e Bashkuara të ndihmojnë Tajvanin në kapacitetet e tij mbrojtëse, pa i detyruar në mënyrë eksplicite Shtetet e Bashkuara që të ndërhyjnë ushtarakisht për të mbrojtur ishullin.

Ky akt përcakton se çdo përpjekje për të përcaktuar të ardhmen e Tajvanit me mjete jopaqësore, do të përbënte një shqetësim të madh për Shtetet e Bashkuara. Shtetet e Bashkuara kanë një angazhim zyrtar për sigurinë e Tajvanit, i cili është më shumë sesa mund të jetë ai për Ukrainën.

Sigurisht që nuk ka asgjë të paqartë në zgjedhjen e kësaj qasjeje. Nga njëra anë, ai akt synonte ta bindte Tajvanin që të mos vepronte në mënyrë provokative ndaj Kinës, i përforcuar nga garancitë e sigurisë nga Shtetet e Bashkuara.

Nga ana tjetër, ndërkohë synohej siguria që kinezët të mbeten të shqetësuar ndaj pasojave të testimit të kësaj paqartësie, siç ndodhi gjatë krizave në Ngushticat e Tajvanit në vitet 1950 (kur Kina i kishte nënvlerësuar gjasat e ndërhyrjes së SHBA-së).

Por edhe në politikën e “paqartësisë strategjike”, Shtetet e Bashkuara kanë një angazhim zyrtar për sigurinë e Tajvanit, që është shumë më e fortë sesa ajo që mund të thuhet për Ukrainën. Sjellja e NATO-s ndaj kësaj të fundit, është një shembull i asaj që ekonomistët e quajnë “stimuli pervers”.

On the one hand, at the Bucharest summit in April 2008, the alliance promised Georgia and Ukraine that they would join NATO, which fueled Moscow's national security concerns (and these concerns are real, albeit somewhat exaggerated). .

On the other hand, 14 years after this commitment, NATO has neither begun to elaborate on their candidacies nor to provide security guarantees for this transition period. It is therefore no surprise that Russia's military interventions in Georgia and Ukraine took place after the Bucharest Summit. With the Russia-Ukraine crisis, many lessons are emerging about how the West should view China.

* Originally published on Bota.al