Opinion

The future of cryptocurrencies may be like that of the Iraqi dinar

The future of cryptocurrencies may be like that of the Iraqi dinar

By Lionel Laurent/ The Iraqi dinar was way ahead of its time. Years before Bitcoin was invented, American traders were lured by the viral economic narrative that the Iraqi currency was a ticket to a shot at Saddam Hussein's fabulous fortunes after he was ousted from power.

Economists and regulators warned him that this was a risky bet. However, players in the market paid high fees to own an illiquid currency, but which some thought could become the most valuable in the world. In fact, it depreciated by 20 percent in 2020 alone.

The dinar is again on the minds of economists as the cryptocurrency market experiences the aftermath of the latest collapse, with $2 trillion in value wiped from a chaotic market full of fraud, theft and the collapse of high-profile companies such as FTX and BlockFi.

The parallels relate not only to the typical speculation in this field, but to the historical development of the dinar as a medium of exchange. While optimists like investor Bill Ekman believe that cryptocurrencies will make a strong comeback if the right technological use case comes along, Iraq's experience suggests that the survival of any form of money depends more on trust in the institutions that support it.

In the 1990s, after the first Gulf War, there were actually 2 Iraqs: One in the south controlled by Saddam, and another in the north that was essentially a Kurdish protectorate backed by a no-fly zone. As a result, the dinar branched into two paths. In the south, Saddam began printing money to prop up an economy that was facing international sanctions. The new banknotes bearing his image, called "Sadam" or dinars, were produced locally to very poor standards. Inflation rose 250 percent between 1991 and 1995 as the money supply increased, former Bank of England governor Mervyn King noted in a 2004 speech.

Në veri, ku dinari i ri nuk qarkullonte, dhe ku paratë e bankave nuk u shpronësuan nga regjimi i Sadamit, vazhdoi të përdorej dinari i vjetër “zviceran” (quhej kështu sepse shtypej në lastra të prodhuara në Zvicër). Kjo gjë zgjati deri në rënien e Sadamit nga pushteti, pavarësisht se nuk kishte asnjë bankë qendrore apo qeveri që i jepte vlerë.

Pasja e dy monedhave në të njëjtin vend ishte padyshim një zhvillim befasues. Fakti që “dinari zviceran” vazhdoi të qarkullojë dhe madje u rrit në vlerë krahasuar me simotrën e tij, nuk është edhe aq i jashtëzakonshëm, duke pasur parasysh shkallën e keq–menaxhimit të monedhës që po ndodhte në jug.

Por “dinari zviceran” nuk u rrit në vlerë vetëm kundrejt dinarit tjetër. Ai u rrit ndjeshëm edhe përkundrejt dollarit amerikan, duke u vlerësuar nga 18 dinarë për 1 dollar në vitin 2002, në 6 dinarë për dollar në kohën kur Bagdadi ra në duart e ushtrisë amerikane në vitin 2003.

Kjo gjë sugjeron se po vlerësoheshin 2 dukuritë e thella politike:Që pas luftës ndarja veri-jug do të bëhej më e qëndrueshme, dhe që vlera e “dinarit zviceran” do të mbrohej nga institucione të reja të besueshme edhe pas ndryshimit të regjimit.

“Pra, vlera e dinarit zviceran kishte të bënte gjithçka me politikën dhe aspak me politikat ekonomike të qeverisë që e lëshonte atë, sepse nuk ekzistonte një qeveri e tillë”- tha King. Rëndësia që kanë kriptomonedhat, bazohet tek besimi se vlera e tyre afatgjatë mund të varet nga ekzistenca e institucioneve të besueshme, diçka që këtij sektori po i i mungon gjithnjë e më shumë.

Mundësitë teknologjike që përmenden shpesh, të ofruara nga monedhat virtuale – paratë e programueshme, kontratat inteligjente , transferimi i menjëhershëm i vlerës përmes monedhave të qëndrueshme – mund të jenë vetëm një “grusht pluhur”sa i përket adoptimit masiv jo-spekulativ, pa mbështetjen e emetuesve dhe platformave që kanë legjitimitet dhe të cilat ekzistojnë jashtë rrethit të mbyllur të kriptomonedhave.

Nga ana tjetër kjo mund të kërkojë një vulë të jashtme miratimi nga qeveritë dhe bankat qendrore, të cilat kriptomonedhat synojnë t’i nxjerrin jashtë loje. Nëse kriptomonedha nuk do të bëjë më shumë sesa t’u shërbejë interesave të veçanta të entuziastëve të monedhave dixhitale, asaj mund t’i duhet të mbështetet në llojin e eksperimenteve që po kryhen aktualisht JPMorgan Chase & Co. apo edhe nga Bankat Qendrore për të emetuar euro osedollarë dixhitalë.

Ideja e fundit ka shkaktuar shumë kritika. Disa prej tyre janë të justifikuara, por ajo po josh shumëkënd pa nxitur skemat e pasurimit të shpejtë. Sigurisht, adhuruesit e kriptomonedhavemund të japin një shpjegim të ndryshëm për zhvillimin e “dinarit zviceran”. Monedha ishte relativisht superiore ë aspektin teknologjik, pasi ishte më e vështirë për t’u falsifikuar sesa simotra e saj me cilësi të dobët.

Dhe mbështetësit e sotëm të Bitcoin, mund të thonë se ajo që e bëri dinarin zviceran të vlefshëm ishte zhvillimi i tij jashtë kontrollit shtetëror të Sadamit. Ndërkohë, teksa tregtarët dhe startup-et po përpiqen të sajojnë përgjigjet e tyre për deficitin e besimit ndaj kriptomonedhave, ka një nxitje për një vetë–rregullim dhe për t’i mbajtur larg autoritetet qeveritare.

But it is very unlikely that the word of an off-shore company or auditor will make the cryptocurrency reliable, especially after the bankruptcy of a giant in this sector like FTX. The collective failure to exercise due diligence even by sophisticated institutional investors in this space is perhaps even more shameful than the Iraqi dinar scams directed at unsuspecting consumers.

If there is one lesson to be learned from Iraq, it is that reliability is more important than technology. Disciples of cryptocurrency continue to fail, precisely because they do not internalize this lesson.

Originally published on bota.al