What does extreme isolation do to humans? The story of the woman who spent 500 days alone in a cave
2023-05-17 11:46:55
TiranaPost
Ruth Ogden/
Living for a year and a half alone in a cave can seem like a nightmare to many people. But Spanish athlete Beatriz Flamini came away smiling, and said she wished she had had more time to finish her book.
She had been deprived of all contact with the outside world during her remarkable experiment in human endurance. For 500 days, she documented her experiences to help scientists understand the effects of extreme isolation. One of the first things that became apparent on April 12, 2023 when she emerged from the cave was how fluid time is.
It is shaped more by your own personality traits and the people around you than by the passing of an hour. When talking to reporters about her experiences, Flamini explained that she quickly lost track of time. She was so big that when her support team went to pick her up, Beatriz was surprised to be told that the experiment had run out of time.
She herself believed that she had been in the cave for 160-170 days. But why did he lose track of time? Our actions, emotions, and changes in the environment around us can have powerful effects on how our minds process time. For most people, sunrise and sunset mark the passing of days, and work and social routines mark the passing of hours.
In the darkness of an underground cave, without the company of others, many signals of the passage of time disappear. So for monitoring the passage of time, Flamini may have become more dependent on psychological processes. One of the ways we keep track of the passage of time is memory.
If we don't know how long we did something, we use the number of memories formed during the event as an index of the amount of time that has passed. The more memories we create of an event or era, the longer we perceive it to have lasted. Usually, the busiest days and weeks, filled with many new and exciting events, are remembered longer than the more monotonous ones where nothing important happens.
For Flamini, the lack of social interaction, combined with the lack of information about family and current affairs (the war in Ukraine, the reopening of societies after the lockdowns of Covid–19), may have significantly reduced the number of memories she formed during her isolation .
Vetë Flamini deklaroi pas daljes nga shpella:”Mua më ka ngecur ora më 21 nëntor 2021. Nuk di asgjë se çfarë ka ndodhur më pas në botë”. Humbja e ndjenjës së kohës mund të pasqyrojë gjithashtu reduktimin e rëndësisë që ka kohës në jetën brenda shpellave.
Në botën e jashtme, ngarkesa e jetës moderne dhe presioni social për të shmangur humbjen e kohës, nënkuptojnë se shumë prej nesh jetojnë në një gjendje të vazhdueshme të stresit ndajkohës. Për ne, ora është një matës se sa produktivë dhe të suksesshëm jemi ne.
Por Flamini nuk është e para që përjeton një ndryshim në përvojën e saj të kohës, pas një ndryshimi të tillë mjedisor. Përvoja të ngjashme u raportuan nga shkencëtari francez MishelSifre gjatë ekspeditave të tij në shpella nga 2-6 muaj në vitet 1960-1970.
Një humbje e ndjenjës së kohës, është raportuar vazhdimisht nga të rriturit dhe fëmijët që kaluan periudha të gjata të izolimit në bunkerë bërthamorë (për qëllime kërkimore) në kulmin e Luftës së Ftohtë. Gjithashtu, raportohet shpesh nga njerëz që vuajnë dënime me burg dhe u përjetua gjerësisht nga publiku i gjerë gjatë bllokimeve të COVID-19.
Shpellat, bunkerët bërthamorë, burgjet dhe pandemitë globale ndajnë dy karakteristika tëpërbashkëta, që duket se krijojnë një ndjenjë të ndryshuar të kohës. Ato na izolojnë nga bota e gjerë dhe përfshijnë hapësira të mbyllura. Megjithatë Flamini jetoi me një kalendar bosh që shtrihej në të ardhmen e saj.
Asnjë takim pune për t’u përgatitur, asnjë takim drejt të cilit duhet nxituar, dhe asnjë kalendar kontaktesh sociale për t’u menaxhuar. Ajo pati një jetë me një ritëm të pavarur, ku mund të hante, flinte dhe lexonte si dhe kur i pëlqente. Ajo merrej me pikturën, stërvitej dhe dokumentonte në një ditar përvojat e saj.
Kjo mund ta ketë bërë të parëndësishme kalimin e kohës. Ndërsa ritmet biologjike të gjumit, etjes dhe tretjes morën përparësi ndaj akrepave të orës, Flamini mund t’i ketë kushtuar gjithnjë e më pak vëmendje kalimit të kohës, duke bërë që ajo përfundimisht të humbasë gjurmët e saj.
Aftësia e Flamini për të lënë kohën të rrjedhë, mund të jetë rritur nga dëshira e saj e fortë për të arritur qëllimin e saj të qëndrimit 500-ditor në shpellë. Tek e fundit, ajo vendosi vetë të hynte në shpellë dhe mund të largohej nëse donte. Por për njerëzit që mbyllen diku kundër vullnetit të tyre, koha mund të bëhet vetë një burg.
Prisoners of war and people serving prison terms often report that tracking the passage of time can become an obsession. It seems that we humans are only able to really let time flow when we have it under control. Flamini's freedom can make abandoning civilization for a cave seem like an attractive prospect. However, life underground is not for the faint of heart. Survival depends on your ability to maintain a high level of mental stamina. If you have the ability to stay calm when the going gets tough, having a strong belief that you are in control of your behavior is essential. However, you may find it easier to turn off your mobile notifications, clear your calendar, and get lost in no time.
Originally published on bota.al
