Cunningham's Law: The pleasure you get from pretending to be ignorant
2023-07-15 12:22:12
TiranaPost
Johhny Thompson
I used to work with someone who was incredibly annoying, and I'll tell you why. First, if I said something – anything at all – this person would try to find the tiniest, most trivial quibble to "correct" you. If he couldn't conjure up snickers, he'd smile and shake his head, as if to tell the office that what you said was so self-evident that even a stupid intern wouldn't say it.
Some people like to be right. They love it even more when everyone knows they are right. In any country, there is almost always a section of people who want to be seen as the best. They want others to be excited by their superior intelligence or their years of hard-earned wisdom. So, for several years, I let my colleague correct me and became increasingly and irrationally angry with her behavior. But then one day I realized how to "finish it". I started talking nonsense.
"Wasn't that a Tarantino movie?" I asked him when I told him about Avatar. "I'm pretty sure it's some kind of fish," I'd say when talking about a dolphin. "Of course, the spleen is the largest organ in the body," I casually quipped.
With great pleasure, I watched my patronizing "enemy" tear apart and choke in the rush to correct me. There's nothing more fun than infuriating someone who tries to tell you why you're wrong.
Cunningham's Law
Over time, I realized that what I was doing was a great way to find information. Instead of asking my colleague – or anyone else – a question, I found that it was often easier to pretend that I had knowledge of a wrong fact. Most people cannot stand for an incorrect statement to go uncorrected. And, often, as they try to get you back on the "right track" of information, they'll unleash a stream of erudition on you. You'll get a much better answer than you would if you just asked.
Ky njihet si “Ligji i Cunningham-it”. Ka marrë emrin e Ward Cunningham, i cili zhvilloi një pjesë të madhe të softuerit që përdoret tani në faqet e internetit të tipit wiki (ndër të cilat Wikipedia është shembulli më i madh). Ligji i Cunningham-it është vëzhgimi se mënyra më e mirë për të marrë një përgjigje të mirë ose të drejtë është të mos bësh pyetje; por të postosh një përgjigje të gabuar. Pra, nëse doni të dini shkaqet kryesore të Luftës së Parë Botërore, shkoni e futuni në një forum mbi historinë dhe postoni: “Lufta e Parë Botërore u shkaktua e gjitha nga britanikët”. Uluni, merrni ca kokoshka dhe prisni të vijnë me furi korrigjimet e njerëzve të zemëruar – por ndoshta të informuar.
Nëse shkoni në Reddit, Twitter ose ndonjë faqe të madhe në Facebook, shkruani çfarëdo marrëzie të keqinformuar dhe sipërfaqësore që dëshironi dhe shikoni se çfarë xhevahirësh do të merrni.
Vërshim Sokratik
Filozofi i lashtë grek, Sokrati, e bënte shpesh. Ai ulej në një stol publik dhe fliste me këdo që i ndodhej pranë. Shpesh i hapte dialogët e tij duke paraqitur një argument të rremë ose me të meta dhe largohej prej andej. Pajtohej me ironi me çdo gjë që thoshte bashkëbiseduesi i tij, por më pas do të ngrinte një pyetje në dukje të padëmshme për ta sfiduar atë pozicion.
Për shembull, në dialogun e quajtur “Meno”, Sokrati eksploron idenë e virtytit. Sokrati vazhdon me atë që thotë miku i tij, Meno, duke shpresuar se do të nxjerrin një zbulim të mëtejshëm në udhëtimin e tyre bisedor. “Mirë, le të themi se virtyti mund të mësohet…”, thotë Sokrati. Pastaj, duke ngritur pyetje të mençura, ai do të vazhdojë të zbulojë pse kjo është e gabuar. Ironia sokratike është situata, ku ju pretendoni të jeni injorantë për diçka, në mënyrë që të merrni qartësi më të madhe rreth saj. Me pak fjalë, është pak a shumë si Ligji i Cunningham-it.
Mjerisht, për Sokratin, kjo nuk ishte më argëtuese në Greqinë e lashtë sesa sot, dhe kështu ai u dënua me vdekje (dhe piu helmin). Në dukje ndodhi prej ateizmit dhe “korruptimit të rinisë”, por me siguri e vërteta është që u dënua sepse goditi arinjtë e gabuar (dhe i bëri arinjtë të dukeshin budallenj).
Të vetëstërvitesh
Trajnimi është, në thelb, një term tërheqës për çdo strategji me anë të së cilës mund të nxjerrësh përgjigje nga dikush.
Duke pyetur dikë: “Si mendon se mund të jesh më i mirë në punën tënde?”, ti ndesh me shikime të zbrazëta. Por nëse pyet: “Cilat pengesa po ju pengojnë të jeni të shkëlqyer?” ose “Kush mendoni se është i shkëlqyer në punën e vet dhe si e bën?” ju keni më shumë gjasa të merrni përgjigje më të mira.
Ligji i Cunningham-it është një shembull. Është një mënyrë për të hyrë në njohuri kur dera e përparme është e bllokuar dhe e mbyllur. Ja dy mënyra se si mund të përdorni Ligjin e Cunningham-it:
Opsioni i keq: A keni qenë ndonjëherë në një grup ku askush nuk mund të vendosë se çfarë vendimi të marrë, dhe kështu ju rrini pezull në një harresë të vështirë? “Në cilin restorant të shkojmë?” – nuk merr asgjë përgjigje. Në vend të kësaj provoni të thoni, “Shkojmë tek McDonald’s” dhe do të shihni se si të tjerët kundërshtojnë dhe më pas, vazhdoni të ofroni ide të tjera.
Coin Toss: If you're unsure about a life decision—like "Should I read this book or that one?" or "Should I quit my job or not?" – do a coin toss. If heads do X, if tails do Y. You won't actually live by the coin's decision, but you should keep track of your reaction to whatever outcome comes from it. Were you upset when it fell? Did you feel relieved? It's a good way to get your real thoughts out on a topic.
Cunningham's Law is an interesting psychological phenomenon, and it is one that can be used to great advantage. From getting detailed answers from online experts to illuminating some unconscious desire, sometimes pretending to be a fool has its benefits.
Originally published on Bota.al
