Paul B. Preciado
To aspire to everything but mastery. A few days ago (though now that moment seems very distant) partly for reasons of study and partly to keep a promise kept secret even from myself, so much so that its fulfillment could only be involuntarily, I spent three weeks of together with the man of the heart in a small house hidden in the vertical forest that connects Spoleto with Monteluco, along shady paths like tunnels dug among the trees, from where we could admire almost the entire Umbrian valley, in a horizon covered with endless hills, pale with mist and filled with houses and olive groves.
That sacred forest has been known for centuries for caves where people sought solace or enlightenment – much like we speak today of digital detox and curing extreme fatigue – Saint Anthony of Padua, Saint Francis and Saint Clare, whom Francis called “ Frate Chiara", to overcome the gender divide and welcome him into the first Order, to which Pope Innocent III had granted the "privilege of poverty", in 1210.
Having nothing to be able to give everything. As fate would have it, the small house in which we stayed was the very one that the American artist Sol Lewitt had reconstructed in the early eighties of the distant twentieth century, transforming it into a conceptual cave in which, like the hermits of in other eras they took shelter to escape the frenzy of Rome or Jerusalem, the painter banished the noise of New York. Leave everything so you can paint everything.
Without consuming
Totally disconnected for three weeks from the flow of electronic "heroin", we consumed nothing but the changing colors of the landscape. Despite their aesthetic intensity, those days away from capitalism were very different from the ones I spend today in Paris, where the horizon never goes beyond two street intersections and where the sky, narrowed by tear gas and video surveillance, is closed like a digital crypt in loop, so much so that it is difficult to remember that it exists.
Ato ditë, duke ecur në një dendësi shqisore që nuk e lejon veten të kapet nga gjuha psiko-tregtare me të cilën na ka mësuar neoliberalizmi, gradualisht fituan cilësinë që kanë disa ëndrra të caktuara, një dashuri e pamundur ose një frikë e papërmendur, që, pavarësisht të jetuarit në ambiente të mbyllura të mendimit, janë më reale se përvojat që përbëjnë jetën e përditshme. Të mos kesh asgjë për të pasur gjithçka.
Ne do të jemi në gjendje ta lëmë pas nesh regjimin petro-seksualo-racor kapitalist, vetëm kur kënaqësia dhe e vërteta që na premton të duken të tmerrshme dhe të rreme. Çdo ditë, pasi kalonim katër a pesë orë duke lexuar ose shkruar, largoheshim nga pylli për t’u nisur drejt fshatit. Për një ose dy orë, deri në perëndim të diellit, bëheshim pronarë të katedrales së Spoletos. Gjithçka, absolutisht gjithçka, na përkiste neve. Shkallët e “via dell’Arringo” zbrisnin në sheshin e pamasë që hapej para nesh si një teatër i gdhendur në gur, në fundin e të cilit ngrihej dekorimi dydimensional i fasadës mesjetare të katedrales së Santa Marias.
Siguria dehëse dhe laike e zotërimit estetik të katedrales, jashtë çdo marrëdhënieje të pronësisë kapitaliste, vinte edhe për faktin se ndërsa ishim në shesh dhe dielli binte mbi ne, copat e dritës dukej se konfirmonin edhe më absurden e njohurive tona. Kemi përjetuar të njëjtat ndjesi në bazilikën e Asizit, më pak se 80 kilometra larg. Dhe kjo jo vetëm sepse kishte një hyrje dhe dalje zyrtare, si dhe një shteg të kufizuar nga barriera dhe litarë që impononin një drejtim për vizitën, por mbi të gjitha sepse, ndërsa ishim të zhytur në afresket e Giotto dhe Cimabue, ishim të pushtuar nga valët e vazhdueshme të turistëve, që na kujtuan se ai vend nuk është më një tempull, por një lloj ekspozite, gjysmë muze dhe gjysmë Disneyland katolik.
Ndërsa në Spoleto – sheshi i katedrales, katedralja, tetë dritaret e saj me trëndafila, mozaiku i artë që përshkruan një djalë femëror, një grua më të vogël se djali i saj dhe djali i lartpërmendur që i ofron një libër botës – e gjithë kjo, çdo gur dhe çdo ndërtimi në këtë shesh, madje edhe zhurma e kambanave, na përkisnin tërësisht ne, të paktën për disa orë çdo ditë.
With bare feet and faces turned away from the sun on the porch, we possessed the place with more authority than if we had used a key to get in and out freely. Sometimes I sat first on the porch and watched "Frate Chiara" come down the stairs, in his leather jacket and motorcycle boots, the sun shining on his shoulders like a window with golden roses. Owners of everything without owning anything, free even from what our contemporaries call natural "femininity" and "masculinity", we thought we had received the "privilege of gender poverty". To own nothing to be everything.
Originally published on Bota.al
