Arthur C. Brooks
Perhaps the most impressive conversation I had while writing my book From Strength to Strength was with a woman about my age. She is extremely successful on Wall Street – she has made a fortune and is well respected.
However, recently, she has started to lose a step here and there. Her decisions as a manager are not as clear as they once were, her instincts less reliable. Where she once commanded the room, she now sees that her new colleagues doubt her decisions. Panicked by the prospect of a fall, she read an article I had published and then wrote to me.
I asked her many questions about her life. She wasn't very happy, and hadn't been happy for many years - maybe never. Her marriage was unhappy, she drank a little more now, and her relationship with her college-aged children was OK. . . but distant. She had few real friends. She worked long hours until late and often felt physically exhausted. Work was everything to her - she "lived to work" - and now she was terrified that this too was slipping away.
She openly admitted these things to me, so you might think that the solution to her displeasure would be easy. And indeed, I asked her why she didn't address the sources of her unhappiness—take time to revive her marriage and spend more time with her children; to seek help for the alcohol habit; to sleep more; to get in better shape. I knew that her exhausting effort at work had made her successful, but when you realize that something has side effects that are causing you a miserable state, you find a way to fix it, don't you? You may love bread, but if you become gluten intolerant, you stop eating it because it makes you sick.
She thought for a few minutes about my question. Finally, he looked at me and said, "Maybe I'd rather be special than happy."
Duke parë fytyrën time të habitur, më shpjegoi: “Çdokush mund të bëjë gjërat që duhen për të qenë të lumtur: të shkojë me pushime, të kalojë kohë me miqtë dhe familjen . . . por jo të gjithë mund të arrijnë gjëra të mëdha.” Fillimisht u talla me këtë, por më pas e mendova më thellë në intimitetin e mendjes sime. Dhe kuptova që këtë zgjedhje e kam bërë edhe vetë, në disa momente të jetës sime. Ndoshta edhe shumicën e kohës, nëse dua të jem i sinqertë me veten.
Financierja kishte shpenzuar shumë vite duke krijuar një version të vetes që të tjerët do ta admironin – duke përfshirë edhe disa që kishin vdekur, si prindërit e saj. Më e rëndësishmja, vetja e saj e kuruar ishte një person që do ta admironte – një ekzekutive jashtëzakonisht e suksesshme dhe punëtore. Dhe ia doli! Por asgjë nuk është e përhershme, dhe tani ajo ndjehej sikur çdo orë pune i jepte më pak se e kaluara, dhe jo vetëm më pak lumturi – më pak fuqi dhe prestigj gjithashtu. Problemi i saj ishte se “e veçanta” që kishte krijuar, ishte më pak se një person i plotë. Mund të themi se, ajo e kishte shkëmbyer veten me një simbol të vetes.
Shumë shpesh ua bëjmë këtë njerëzve të tjerë: i reduktojmë në një ose dy karakteristika të lakmueshme si bukuria fizike, paraja ose pushteti. Ky quhet “objektivizim”. Njerëzit e famshëm tregojnë shpesh, se sa e tmerrshme është të objektivizohen në këtë mënyrë. Martesat e bazuara në objektivizim – martesa për para, për shembull – dështojnë pashmangshmërisht në mënyrë të mjerueshme.
Ne e dimë në zemrat tona se objektivizimi i të tjerëve është i gabuar dhe imoral. Por është e kollajtë të harrojmë se mund t’ia bëjmë edhe vetes. Shoqja ime financiere e kishte objektivizuar veten sikur ishte e veçantë, me një vetëpërkufizim që sillej rreth punës, arritjeve, shpërblimeve të kësaj bote dhe krenarisë. Edhe pse ai objekt po gërryej ngadalë, ajo ishte shumë e lidhur me suksesin e saj botëror, për të bërë ndryshime që tani mund t’i sillnin lumturinë.
Ajo ishte e varur nga puna dhe, thellë-thellë, nga suksesi. Si të gjitha varësitë, edhe këto e kishin dehumanizuar. Ajo e shihte veten jo si një person të plotë, por më shumë si një makinë me performancë të lartë – ose ndoshta një makinë që dikur kishte performancë të lartë, por tani po shfaqte shenja konsumimi.
Fjalët e financierit më kujtuan diçka, por nuk munda të vë gishtin mbi të për disa ditë. Por më pas, m’u kujtua: një bisedë vite më parë me një mik që kishte kaluar një kohë të gjatë duke luftuar me alkoolizmin dhe varësinë nga droga. Ai më kish treguar se ishte dëshpërimisht i pakënaqur gjatë gjithë varësive të tij dhe e dinte mirë këtë. I bëra një pyetje të thjeshtë: “Nëse ndiheshe i mjerë, pse vazhdoje?” Ashtu si financierja, u ndal pak, para se t’më përgjigjej. “Më interesonte më shumë të isha high (i bërë), sesa të isha i lumtur,” më tha ai.
Tani e kuptova: njerëzit që zgjedhin që, më mirë të jenë të veçantë sesa të lumtur kanë varësi. Ndoshta ju tingëllon e çuditshme. Imagjinoni një person të dhënë dëshpërimisht pas pijeve alkoolike. Ndoshta personi që imagjinoni është poshtë nga humori, duke u vetë-mjekuar prej traumave të një bote të ashpër. Ndoshta nuk e imagjinoni të tillë, dikë që është i suksesshëm dhe punëtor. Kanë më pak gjasa të bien pre e varësive, apo jo?
Gabim. Sipas Organizatës për Bashkëpunim dhe Zhvillim Ekonomik (OECD), gjasat për të pirë alkool rriten me nivelin e arsimit dhe statusin socio-ekonomik. Disa besojnë – dhe unë jam dakord, bazuar në punën time – se njerëzit që kanë punë me presion të lartë priren të vetë-mjekohen me alkool, duke përfshirë pijen në nivele të rrezikshme, gjë që mund të çaktivizojë ndjesinë e ankthit – përkohësisht.
Por alkooli nuk është varësia e vetme ndaj së cilës janë të prirur njerëzit, apo ndoshta edhe më e keqja. Një nga varësitë më të shëmtuara dhe më virulente që kam parë është të dhënit pas punës. Termi workaholic u krijua nga psikologu Wayne Oates në vitet 1960 pasi djali i tij i kërkoi një takim në zyrë Oates për ta takuar, aq e pakët ishte koha e babait të tij. Oates e përkufizoi workaholizmin në 1971 si “detyrim ose nevojë e pakontrollueshme për të punuar në mënyrë të pandërprerë”.
Udhëheqësit që punojnë me orë të vështira shpesh më thonë se nuk kanë zgjidhje, nëse duan të bëjnë punën si duhet. Por unë nuk e besoj. Kur gërmoj pak – në jetën time dhe në jetën e të tjerëve – zakonisht zbuloj se këta persona kanë ngecur në një rreth vicioz: ata bëhen të suksesshëm duke punuar më shumë se të tjerët – dhe si pasojë më shumë se sa është “e nevojshme” – por besojnë, se u duhet ta mbajnë e madje ta shtojnë ritmin, për të ruajtur produktivitetin e tyre astronomik. Shpërblimet që sjell ky produktivitet ia lënë vendin frikës se mos ngecin, e cila shërben si shtysë për të vazhduar vrapimin. Shpejt, puna zhvesh marrëdhëniet dhe aktivitetet e jashtme. Edhe pak, dhe puna është gjithçka që i mbetet personit, duke përforcuar kështu ciklin.
Workaholism-i ushqen frikën dhe vetminë; frika dhe vetmia ushqejnë workaholismin.
Maybe you can see yourself in this. I can. We must get to the bottom of these problems – self-objectification, workaholism and, above all, addiction to success – that bind us to our inevitable professional decline. But most importantly, we must escape these tyrannies so we can make the leap to new success.
Originally published on bota.al
