By Enver Robelli/ Dejan Atanackovic, painter educated in Florence, Italy and writer, says that "the issue of Kosovo is over, it will never return to Serbia". Llazar Xhamic, former head of Planning and Branding at Google's European headquarters, emphasizes that nationalization and the traumas of the past have been transformed into weapons of manipulation by the current government in Serbia. Apparently, the likelihood that a Serb will think clearly about Serbia increases with each kilometer away from Serbia
Dejan Atanackovic graduated from the famous Accademia di Belle Arti in Florence, Italy in 1996. Then the war in Bosnia had just ended and soon the Belgrade regime would start another war, in Kosovo. Perhaps life, schooling and education away from Serbia have made Atanackovic more open-minded towards the world, more critical of anomalies in his country and more realistic, let's say, towards the issue of Kosovo.
As a citizen who thinks with his own head and refuses to join the crowd, Atanacković declared last week that the Kosovo issue has ended and Kosovo will never return to Serbia. The dilemma of Kosovo or the EU, according to him, is completely false, because regardless of what relationship Serbia will have with the EU, Kosovo will not return to Serbia. Atanackovic said that if he had enough sense, Belgrade and Pristina would have a common platform for EU integration. He emphasized that Kosovo absolutely must have its seat at the UN and added that Serbia has already accepted Kosovo in different ways. An integrated Kosovo in international organizations will push it to respect many standards from which both Serbia and the Serbian minority in Kosovo would benefit, Atanackovic thinks.
Voices like this are lonely and isolated in Serbia, but that doesn't mean they are unimportant. On the contrary.
The principle that the further away from Serbia, the clearer the view, also applies to Lazar Xhamic, former head of Planning and Branding at the European headquarters of Google, Serbian and British citizen, known for the wise sentence that the only way to predict the future is to invent it ourselves. In an analysis of the state of Serbian society published in Belgrade's NIN magazine, Xhamic reveals part of the malaise that paralyzes Serbia. His findings are important because Serbian politics plays a negative role in the regional context as well. According to him, the current Serbian regime is a direct continuation of Slobodan Milosevic's style.
For years, most of the texts and analyzes on the events in Serbia remind us of the kaleidoscope, an optical toy. In other words, he continues, we behave in the same commentary circuit where only the narrative style and articulation of the commentator differ. Sometimes evidence, but not always. We have ended up in the race of metaphors and analogies, in the hunt for aphorisms, because (besides the chance to be better remembered) this is the only one left to continue talking about the situation in Serbia and the responsibility of the government, so that not to be monotonous neither to ourselves nor to others.
Përbërësit bazikë të acidit duhmërëndë që prej vitesh e quajmë “pushtet serb” janë të dukshëm, të pandryshueshëm dhe, në thelb, banal: boshllëku ideologjik dhe oportunizmi fund e krye darvinist për pasurim personal; autoritarizmi dhe arroganca shoqëruese, primitivizmi dhe mungesa e kompetencës, antievropianizmi dhe nacionalizimi si taktika për të ruajtur pushtetin absolut; propaganda strategjike dhe profesionale për manipulimin e opinionit publik. Gjithçka tjetër buron prej tyre, të gjitha mënyrat e manifestimit të veprimtarisë së përditshme, krejt fenomenologjia që përbën “mishin” të cilin komentariati e “përtyp” çdo ditë. Për këtë arsye na duket se të gjithë tingëllojnë njëjtë. Për këtë arsye metaforat dhe analogjitë, me sa duket, janë të vetmet që na kanë mbetur që kritikat të tingëllojnë të freskëta.
Si në kohën e Millosheviqit, edhe tani nacionalizimi është vetëm metodologji, taktikë për veprimtari propagandistike dhe “prodhim i konsensusit”, mënyrë për të qëndruar në pushtet dhe për të mos shtruar pyetje mbi gjendjen e përhershme të plaçkitjes së resurseve shoqërore, shkruan Xhamiq.
Nacionalizimi i pushtetit serb është truk magjistari për “largimin e vëmendjes”, teknikë iluzioniste e koncentrimit të shikimit në një vend tjetër, ndërsa duart e zellshme të iluzionistit e kryejnë trukin. Në rastin konkret korrupsionin masiv. Mënyra e vetme që ky efikasitet propagandistik të mbahet me dekada, siç është rasti te ne, shton Xhamiq, është që ndaj popullsisë të organizohet luftë e pandërprerë psikike, e koncentruar dhe profesionale. Krahas teknikave të huazuara të manipulimit nga fletoret ekzistuese të propagandës perëndimore, të pasuruar me novacione teknologjike nga Kina dhe me teknikat relativizuese psikologjike të gdhendura në Rusi, gjithçka tjetër është e jona. Sidomos mënyra se si traumat nga e kaluara janë shndërruar në armë të manipulimit, thuajse për ato trauma nuk është përgjegjës pikërisht ky pushtet, më saktë shumë njerëz të këtij pushteti - nga kryetari i shtetit e teposhtë, të cilët në kohën e Millosheviqit kanë qenë në pozita të rëndësishme politike.
Kontinuiteti dhe profesionalizmi i propagandës vendore të regjimit janë pasojë e drejtpërdrejtë e faktit se kryetari i tanishëm i shtetit ka qenë ministër për media i Millosheviqit.
Në aspektin afatgjatë për shoqërinë tonë, thekson Xhamiq, është veçanërisht i rrezikshëm ky “trauma-vampirizëm”, përhapja e traumave historike, shndërrimi i Serbisë në stad të traumës, mllefi ndaj “botës”, i ushqyer me një super-koncentrat të gënjeshtrave dhe miteve në mediat e regjimit. Kjo është trauma më e madhe nga të gjithat dhe më e vështira për t’u zgjidhur.
The long-term consequences of this decades-long vampirism - as the essence of the Serbian civil psychological war - is brainwashing: a population that does not know how to talk among themselves, violence as a reflexive reaction to disagreements, the absolute primacy of emotional impulse, without thinking at all, the ignorance and misunderstanding of the modern world, the total destruction of ethics in all spheres of life and the loss of the civilizing compass.
We, Xhamic adds, all the time look down, at the ground, at our navel, at a planet in which the problems are such that they are big even for China and America, let alone for Serbia, but we have absolutely nothing to do. we say to this situation; we don't know, we don't care, we have neither strategy nor plans; more important is who "hates" us.
