By Diana Çuli/ I often pass through Mother Teresa Square in the afternoons and every time I find myself among the marble whiteness of the buildings that surround it, I stop for a moment to reflect a brilliant play of red and gold lights on the interrupted sides of the tall and arched facade. of the Arena Stadium, rising from behind.
The near-dazzling game doesn't last long – as long as the afternoon sunlight lasts until dusk – but I find it fascinating, and sometimes I even fall that way instead of the other way, hoping that the clouds won't spoil the spectacle for me.
My childhood is identified with the roads that we children used to run from Shallvare Palaces to the Artificial Lake, where we entered the village area; with the Youth Park, with the mimosas of March and the sturgeons that bloom in May and June, and also with the Tirana alleys, which very quickly disappeared and were replaced by Myslym Shyri Street, but which left behind in my memory the courtyards with plums and dates and the sweet mothers of Tirana, with a white scarf on their heads and with their soft and unruffled gait.
Today these memories are blurs that we no longer show even to our grandchildren, they can be found in black and white photos, because it is very difficult to explain how in a relatively short period a small capital of a small, isolated country , then a country in transition, has transformed today into a metropolis that almost confuses you with its weight.
My children's adolescence, after the 90s, was spent with hours without lights, when they had to learn and do their homework with candles that we lit above the table or with electric lamps with batteries that were designed to illuminate better.
With our parental fear that they wouldn't take us to Rinia Park or to the banks of Lana, where in the countless kiosks with strange shapes it was said that all kinds of stories were happening that were not at all suitable for that tender age. With the generators of buildings, companies, and schools that buzzed every time they were turned on to produce electricity, with the hours when the water came and the apartments were tired from the urges of the washing machines that started working all at once, from the collision of the dishes that needed to be washed quickly ….
Me plehrat. Nuk mund t’i harroj kurrë plehrat që mbushnin rrugët, që vërviteshin edhe nga dritarja e nga ballkoni, mes të cilave duhet të kaloje në rrugë të madhe e në rrugë të vogël ; nuk mund të harroj kurrë viçat që thereshin për t’u shitur, në mes të ditës, në sheshin mes pallateve parafabrikate ku banoja asokohe dhe tufat e kalamajve, që, të nxitur nga gulçimat e britmat e kafshëve mblidheshin syshqyer për të parë atë pamje.
Kur, po kalamajtë e lagjes grumbull rreth makinës sime rrangallë thërrisnin një ditë me të madhe se poshtë motorit kishte hyrë një gjarpër, një nga ata që bridhnin lirisht buzë Lanës periferike, ku kishte veç male plehrash dhe ndotjesh të tjera. Dhe veten time që futem brenda, e ndez dhe nisem vrik – me tmerrin se gjarpëri mund të dilte befas nga diku brenda makinës – për të gjetur ndonjë Servic apo Lavazho, ku mekaniku a lavazhuesi zemërmirë e trim mund të më shpëtonte.
Sot këto kujtime duken si egzagjerime letrare. Kujtesa jonë përzgjedhëse flak tutje ato që nuk i vijnë për mbarë, që e kanë mërzitur dhe lodhur dhe i lë vendin qëndrimit tonë kritik e modernizues, civilizues, kulturor, cinik, mos-pranues, por, siç mendojmë, edhe vizionar. Sepse e kemi të vështirë të pranojmë që kemi përparuar – një nga gjërat që më shtyn të hamendem jo pak për t’i gjetur arsyen.
Kaloj nëpër Bulevardin Dëshmorët e Kombit dhe më kujtohet se në fillim nuk më pëlqyen asfare dy “kullat binjake”. M’u dukën se prishën harmoninë horizontale të Bulevardit. Pastaj u mësova me to dhe tani do të më mungonin sikur një ditë t’i çante më dysh e t’i rrëzonte ndonjë avion.
Eci dhe pak dhe nuk dua ta kthej kokën andej ku dikur ishte Hotel Dajti e që është bërë bankë apo që do të jetë bankë. Hotel Dajti ! Ai, që në kohën e regjimit na dukej si një derë e pamundur për të hyrë ne të vdekshmit, por që ishte simboli i një shkëlqimi perëndimor, para syve tanë. Që mund të kishte mbetur i tillë, një vezullim i viteve ’30, i para luftës, i Tiranës së asaj kohe, po edhe më pas, që gjithsesi qëndroi i hijshëm, i veçantë, nazik.
Argumentet që më japin nuk më bindin, por, them me vete, përse duhet të mbetem peng e mendimit tim të ngulët? Shikoje Tiranën përreth! Çfarë i mungon?
Ndoshta ka pak mimoza dhe fare pak aromë bliresh? Ndoshta po zhduken pallatet me punë vullnetare, që gjithsesi ngrejnë krye aty këtu? Ndoshta humbën shumë shtëpi me qerpiç dhe oborre me kumbulla? Dhe pallatet e kohës së regjimit të viteve ’60-të, që mund të restaurohen më mirë?
Jo, Tirana nuk është ajo e fëminisë dhe rinisë sime, as e fëminisë së fëmijëve të mi. Ky është një qytet i madh ku zjen një jetë e pafundme, dite dhe nate, ku çrregullit dhe mish-mashit të dekadave më parë ia ka zënë vendin rregulli, sistemimi dhe pastërtia. Vëmendja. Habia apo kënaqësia që të shkaktojnë edhe gjërat e vogla: paskan vënë edhe këtu një shenjë kalimi, oh, ja e paskan pastruar edhe këtë shesh, e paskan hapur dhe rindërtuar këtë rruginë, këtu ka stola dhe park për ata që duan të rrinë me nge, këtu mund të luajnë fëmijët. Dhe këto habira të vogla e në dukje të parëndësishme rregullojnë jetën tonë të përditshme, qoftë edhe kur ulet befas trafiku te rotonda e Kopshtit Zoologjik dhe nga një javë në tjetrën pakësohet radha e gjatë dhe e ankthshme e makinave, për shkak të kësaj vëmendjeje, që pasohet me zgjidhje.
Ashtu si ta përmirësojnë jetën shërbimet e shtuara, ambulancat, kopshtet e çerdhet publike, vend-parkimet, ndriçimi, kazanët me standarde të plehrave (!!), shteg-kalimet për biçikleta, blerimi i harlisur brigjeve të Lanës, mirëmbajtja e rrugëve, shërbimi E-Albania, shërbimet në njësitë bashkiake… Po edhe veprimtaritë e shumta kulturore, muzikore, muzetë, teatrot – në pritje të një selie të re teatrore, – janë gjithsesi plot me shfaqje, sallat te Turbina po edhe te
Teatri i Metropolit, Amfiteatri i Liqenit… Bibliotekat…
Kjo është Tirana që unë e dua, me gjithë rrëmujën e saj të shpeshtë, me gjithë mungesën e aromave të dikurshme dhe mungesën e qetësisë së mbrëmjeve në rrugët e shkreta, gjë që, me thënë të drejtë nuk më mungon ndonjëherë.
E dua qendrën e ish Bllokut që ushton mbrëmjeve nga muzika e bareve dhe ndriçon nga dritat e restoranteve, si një qeshje gazmore ndaj Bllokut të zymtë, të mbyllur e të frikshëm të dikurshëm. Si edhe periferitë, rruginat e pastruara, me pemë anash, me vetrina dyqanesh e shërbimesh të zonës me parafabrikate, që më kujton të shkuarën vetëm nga modeli i ndërtesave, por aspak nga rregulli e pastërtia që mbretëron tani.
Shpesh mendoj se ndjesia e mirëqenies, e kënaqësisë, madje dhe e lumturisë janë gjendje që varen nga krahasimi i realiteteve. Në shumë aspekte të jetës. Për Tiranën mendoj se nuk mjafton vetëm të krahasohemi me të kaluarën, sidomos me të kaluarën e fazave pas viteve ’90, kur brezave tanë u ra përgjegjësia e përballimit të tranzicionit dhe të rilindjes së vendit.
I think that Tirana is not Rome, nor Paris, nor New York, but it is a city that, in the name of efforts for the present and the future, was reborn from ashes, from burning, from poverty, from irresponsibility, reborn from work and vision . This is the Tirana of a new time, of new generations, who one day will probably study in detail this extraordinary transformation, to understand with what indomitable spirit those who led this transformational process, which started from the ground up, worked with Edi Rama, when he took over the Municipality, he continued it again in a broad and deep plan, in every cell, in the mandates of Erion Veliaj, it became the wonderful Tirana we have today.
*This opinion was published by Gazeta Dita and reposted by Tiranapost.al
