Sex we don't like
One of the paradoxes of our time is that we talk about sex all the time, but we have less sex than we think. It is not a conclusion, there is data and research that pictures the tired sexuality of the West. Luigi Zoja is a psychoanalyst who prefers to look away, who is not satisfied with the examination of individual pathologies, but examines the whole society. As a cosmopolitan Jungian, with an experience at the Jung Institute in Zurich and in the United States, he wrote the book "The Decline of Desire" to show one of the most interesting and incredible phenomena of the new millennium. An era as free as it is terrifying.
Are only young people affected by this "backsliding syndrome"?
The whole society in general, but in the youth it is more visible. They always start having sex later and among them a strong return to masturbation is noticed. Years ago, it was thought that this psychosthenia, a fatigue of the soul that is reflected in the body, was mainly related to the East, but now it is clear that the phenomenon of hikikomori , Japanese children who are isolated from social life, we are encountering on a global scale.
Where did we crash, what happened?
We have fallen into the "disappointment of the world," to use Max Weber's formula. When everything is reduced to a mechanical phenomenon, what follows is a loss of interest. There is an increasing number of children who hate their bodies and cannot peacefully live a sexual life that seeks to recover the ancient concept of eros and go beyond simple mechanics.
Once upon a time, Eros was written with a capital letter, it was God.
The conversion to lower case has been inevitable, it is part of the secularization process of modernity. There is no going back, but maybe we can try to regain respect for the relationship and love itself. Tinder does not allow this.
Are you suggesting that sex should be targeted?
Smartphones or other tools like online dating apps create more mental experiences than physical, abstract and non-concrete experiences that ultimately leave everyone unsatisfied. Meetings that do not translate into erotic adventures but remain virtual where time is wasted. We don't see the other in reality, but we only see how "publishable" his image is, how good it looks to us from beyond the screen. This is a misinterpretation of eros, the birth of which is an internal personal phenomenon and not something external to show. The problem is that models are now being searched online and approval is taken from the internet community.
A mendoni edhe ju si Bauman se po paguajmë pasojat e një konsumizmi çnjerëzor?
Siç shkruaj në libër, ne jemi viktima të sindromës hiper-Buridan. Ashtu si gomari që nuk dinte cilin bar të zgjidhte, atë në të djathtë apo atë në të majtë, kur të dy ishin njësoj të ngrënshëm, edhe ne ngecim përballë ofertës së tepërt. Përtej një pragu të caktuar, na shkaktohet neveri. Robin Dunbar, një neuroshkencëtar dhe paleoantropolog në Universitetin e Oksfordit, ka vendosur një kufi kontaktesh përtej të cilit ne e humbasim marrëdhënien personale. Për Dunbar pragu është rreth 150. Nëse kjo është e vërtetë, ata mijëra "miqtë" që kemi në Facebook, janë të rremë. Ne jetojmë në flluska që s’kanë emocione të vërteta.
Sa kushtëzohet seksi nga interneti?
Me dobësimin e rolit të modeleve tradicionale ku përfshihen sigurisht familja dhe shkolla, pikat e reja të referencës, edhe në lidhje me seksualitetin, janë filmat pornografikë apo influencuesit. Është e qartë se bëhet fjalë për parametra të paimitueshëm, që në fund gjenerojnë vetëm zhgënjim. Videot pornografike, në të cilat mashkulli ka një ereksion të përhershëm dhe gruaja është e nënshtruar dhe kurdoherë e disponueshme, janë pjesë e rikthimit të maskilizmit të kohëve më parë.
Ky fenomen ka të bëjë vetëm me sferën seksuale apo edhe me atë sociale dhe politike?
Neopopulizmi i stilit Trump, Bolsonaro, Putin përputhet me këtë machismo mjaft të papërpunuar. Ky këndvështrim mund të shërbejë për të shqyrtuar edhe thërrmimin e së majtës politike. Do të ishte interesante të kuptonim se si mbrojtja e shtresave margjinale, transgjinorëve apo homoseksualëve e ka dobësuar të majtën në sytë e njerëzve. Është e qartë se këto janë sulme të rreme dhe se shoqëria sigurisht nuk kërcënohet nga minoritetet që mbeten ende të parëndësishme në përqindje, por ama po fiton personifikimi i armikut. Fiton nevoja për të vënë në dukje "të keqen". Pastaj ka edhe një element tjetër për t’u vlerësuar. Njerëzit ngrenë pikëpyetjen se përse vazhdojnë të flasin për atë 1%, dhe jo për probleme më serioze si papunësia.
Po ju vetë si e shihni?
Liria që arrin çdo minoritet është një fitore e madhe, por dobësimi i identitetit gjinor po krijon një lloj çorientimi. Mes të tjerash, pasigurisë psikologjike që është përhapur masivisht po i shtohet një tjetër lloj pasigurie në nivel hormonal, endokrinologjike. Për t'i qëndruar një studimi të fundit, numri i spermatozoideve në lëngun seminal mashkullor është përgjysmuar në këto pesëdhjetë vite.
A nuk është rrjedhshmëria seksuale një erë lirie, një kundërvënie ndaj modeleve të vjetra patriarkale dhe shoviniste mashkullore?
Problemi është se gjithçka po ndodh shumë shpejt dhe fëmijët kanë një ndjenjë pasigurie. Feministja Alice Schwartz, në një program televiziv, u hodh ashpër kundër ligjit të ri zviceran që ua beson përcaktimin e seksit edhe të miturve pa pasur nevojë për certifikim mjekësor dhe ul moshën minimale për zgjedhje në 14 vjeç. Nuk është rastësi që krahas kalimeve nga një seks në tjetrin, janë shtuar edhe kërkesat për kthime pas. Kur zgjedhjet bëhen shumë herët, ka rrezik pendimi, por kthimi pas është i pamundur dhe rritet shpërqëndrimi.
*Luigi Zoja is an Italian psychoanalyst, sociologist and writer, with an international career mainly in Switzerland and the USA. His books have been translated into 14 different languages, while he regularly contributes to newspapers and magazines. The interview was translated by Erjon Uka.