Shënime në Blog

We have no right to apologize to the Ukrainians

Federata ruse është një vend racist. Ky racizëm post-perandorak që ka mbetur i pandryshuar me kalimin e kohës i shtrin rrënjët e tij në ndërgjegjen tonë kolektive e po ashtu në kulturën tonë, në gjuhën tonë dhe në konceptin që kemi për botën.
We have no right to apologize to the Ukrainians

By Sergei Lebedev / Once again, after many years of Cold War, Russia militarily invaded Ukraine. Disaster Day. The darkest day of our history. The attack, of which we were warned, did not come so suddenly. In fact, the poison of hostility had long been boiling.

Many say today that President Putin is the only one responsible and that the Russians are against the war, although they are afraid to openly express this conviction. Perhaps a considerable part of society is against the war, mainly because of self-interest that awaits them. However, this does not prevent us from raising questions about how this war unfolds from a political and psychological point of view. There is talk of the issue of post-imperial Russian racism, which was and still is the basic premise of Putin's aggressive policies, both at home and abroad, and which will not go away on its own even if Putin leaves.

The Russian Federation is a racist country. This post-imperial racism that has remained unchanged over time has its roots in our collective consciousness as well as in our culture, in our language and in our concept of the world and is rooted not in one, not in two, but in dozens of countries forming a hybrid hierarchy of fluid chauvinism. In the mid-1990s and early 2000s, when Russia was at war with Chechnya, racist attitudes hit the people of the Caucasus. There was even a semi-official definition: "Person of Caucasian nationality."

The "face of the Caucasian nationality" the state propaganda sought to turn into the face of the enemy, the occupier, the terrorist. In the imagination of evil. Then, when Chechnya was finally invaded, many workers from Central Asian countries - Tajikistan, Uzbekistan, Kyrgyzstan and others - came to Russia to look for work. Thus arose another racist image, supported by popular culture: that of the "yellow" Asian man, a dirty second-hand creature, ignorant but shrewd creature, who had to serve the white gentlemen who were extremely rich much within a short time.

The two examples mentioned represent a kind of racism constructed by the clear contrast between "us" and "them", others, dangerous second-hand beings. There is another kind of racism, that against the peoples of Ukraine and Belarus, based on the paternalistic model and the Soviet ethic of the "family of nations". Ukrainians and Belarusians are considered neighbors, inhabitants of "brotherly" nations, but placed below this imaginary hierarchical family scale: they are like the Russians, but somewhat below.

Rusët kanë një nivel më të lartë. Ndonjë studim serioz do të zbulonte dhjetëra motive të tjera të racizmit ndaj shteteve përbërëse të Federatës Ruse. Ky racizëm i shumëanshëm është pasojë e drejtpërdrejtë e historisë perandorake ruse dhe politikës së saj koloniale. Për shtatëdhjetë vjet sistemi sovjetik postuloi "miqësinë e popujve" dhe barazinë mes kombeve. Por në të vërtetë, ndodhën pushtime dhe dëbime të panumërta; lëvizjet për pavarësi kombëtare u neutralizuan duke kaluar në heshtje të detyruar, u inkurajua kolaboracionizmi dhe refuzimi i identitetit kombëtar në favor të "sovjetikes".

Megjithatë ky mjet shtypës nuk mbeti tipar i veçantë i projektit komunist sovjetik. Është shumë e vështirë sot të gjesh ndonjë përqindje të konsiderueshme të popullsisë ruse të etur për të ringjallur ideologjinë komuniste. Ama nga ana tjetër, racizmi post-imperialist, është mëse i gjallë.

Udhëheqja politike ruse nuk e konsideron Ukrainën protagoniste të historisë dhe fatit të saj vetjak. Në fjalimin e tij të gjatë për të justifikuar luftën, Vladimir Putin nuk dha vetëm një mësim historik të pakërkuar për Ukrainën. Në përputhje me logjikën perandorake ruse, Putini është duke i mohuar Ukrainës të drejtën për të qenë Ukraina e vërtetë.

Dhe nuk bëhet fjalë vetëm për pavarësinë e shtetit, por për vetë kombin. Ne po flasim për një rikthim të tmerrshëm te racizmi post-perandorak, për shkak të të cilit në territoret që Rusia historikisht i konsideron "të sajat" ekzistojnë vetëm kombësi vartëse dhe dytësore. Në rastin më të mire, këto vende trajtohen me përbuzje, ose i nënshtrohen vetëm bindjes ndaj urdhrave. Fatin e tyre e shkruajnë të tjerët.

Fatkeqësisht, unë besoj se këto qëndrime me vetëdije a pa vetëdije gjenden te një përqindje e konsiderueshme e popullit të Federatës Ruse. Edhe në skenarin më optimist të së ardhmes – pra të rënies së regjimit të Vladimir Putinit - do të mbetej ende një pyetje pa përgjigje: çfarë do bëjmë me racizmin post-perandorak? Çfarë të bëjmë me të, duke qenë se është një racizëm që përshkon ndjenjën e shtetit rus, politikës ruse, jetës ruse në atë masë sa nuk vërehet më as së brendshmi?

Do të ishte naiv mendimi se për të zgjidhur problemin njëherë e përgjithmonë do të mjaftonin vetëm ekonomia e tregut dhe praktikat demokratike. Në fund të fundit, lufta e Rusisë kundër Ukrainës është ndër të tjera shenjë e kolapsit moral dhe njerëzor të kulturës ruse, të një kulture ku shumë përfaqësues të shquar - nga Dostojevski dhe Bulgakov te Brodski dhe Sollzhenjicini - u prekën gjithashtu nga virusi i imperializmit, nga parimi i "epërsisë" së gjuhës ruse dhe të drejtave të saj të veçanta.

Tani që fjalët "rus" dhe "rusët" janë bërë ulçera lebroze, ne rusët duhet ta rimendojmë nga e para kulturën, historinë, sistemin tonë politik. Botës nuk i duhet vetëm një Rusi pa Putinin. Bota ka nevojë për një Rusi që ka hequr dorë përgjithmonë nga ndërgjegja perandorake.

Many of my Russian acquaintances and friends today apologize to Ukrainians. I think it is too early to apologize. We, the Russian citizens, do not yet have the right to do so. We will have this right only when the ruling criminals are brought to justice and receive the punishment they deserve. If this does not happen, there can be no forgiveness for us.

* Sergei Lebedev is a Russian writer. His books are widely regarded by literary critics as the best manuals for understanding Russia today. The article was translated into Albanian by Erjon Uka.