The Christmas Tale
Dy burra, një misionar i krishterë dhe një eremit mysliman takohen në shkretëtirën ngjitur me qytetin e Marrakeshit. Kështu fillon përralla e Krishtlindjes e shkrimtarit më të lexuar brazilian.
2022-12-24 18:13:42
Erjon Uka
By Paulo Coelho / As soon as he arrived in Marrakesh, the missionary decided to spend all the mornings in the desert that bordered the city. On his first walk, he noticed a man lying down, stroking the ground with his hand and holding his ear to the ground.
"He's crazy," he said to himself.
But the same scene was repeated every day and after a month, curious by that strange behavior, the missionary decided to approach the stranger. With great difficulty – because of his still lame Arabic – he knelt down next to him and asked:
- What are you doing?
- I keep the desert company and console her for her loneliness and tears.
- I didn't know the desert could cry.
- She cries every day, because her dream is to become useful to man and turn into a vast garden, where everyone can plant flowers and crops and raise their livestock.
- Well, tell the desert that it has fulfilled its mission - commented the missionary. Every time I come here, I get to understand the true size of the human being, because this immensity allows me to see how small we are before God.
"When I see the desert sand, I think of the millions of people around the world who have grown up the same way, even though the world is not always fair to them. Mountains help me meditate. And the sight of the Sun rising on the horizon fills me with joy. That's how I get closer to the Creator."
The missionary greeted the man and returned to his daily routine. It was no longer a surprise for him that the next day he found her there again, in the same position.
- Did you tell the desert what I told you? - he asked.
The man shook his head.
- And yet the desert continues to cry?
- I can feel her every sob. Now she cries because she has spent thousands of years thinking it was completely unnecessary and has wasted her time cursing God and her fate.
- Atëherë thuaji shkretëtirës se, megjithëse njeriu ka një jetë goxha më të shkurtër, gjithsesi kalon shumë ditë duke menduar se është i padobishëm. Rrallë e kupton ç’arsye ka pas fatit të tij dhe është i bindur se Zoti ka qenë i padrejtë me të. Kur më në fund ndodh diçka që i tregon arsyen përse ka lindur, mendon se tashmë është tepër vonë për të ndryshuar jetën e tij dhe vazhdon e vuan. Ashtu si shkretëtira, ndihet në faj për kohën e çuar dëm.
- Nuk e di nëse do të më dëgjojë shkretëtira – tha burri. Tashmë është mësuar të vuajë dhe nuk arrin t’i shohë ndryshe gjërat.
- Atëherë do të bëjmë atë që unë bëj gjithmonë kur ndjej se njerëzit e kanë humbur shpresën. Do të lutemi.
U gjunjëzuan të dy dhe nisën të luteshin, njeri i drejtohej Mekës sepse ishte mysliman, tjetri me duart e lidhura në lutje, sepse ishte katolik. Kështu iu lutën Zotit të tyre, sepse gjithmonë ka qenë i njëjti Zot, pavarësisht se njerëzit i kanë vënë emra të ndryshëm.
Të nesërmen, kur misionari po bënte shëtitjen e tij mëngjesore, burri nuk ndodhej më aty. Në vendin ku ai dikur përqafonte rërën, toka dukej e lagur, pasi ishte krijuar një burim i vogël. Në muajt që kaluan, ky burim u bë më i madh dhe banorët e qytetit ndërtuan një pus në të.
Atë vend, beduinët e quanin “Pusi i lotëve të shkretëtirës”. Thuhet se çdokush që pi ujë prej aty, do të arrijë ta shndërrojë vuajtjen e tij në një arsye gëzimi. Dhe përfundimisht do të gjejë fatin e tij të vërtetë.
*Paulo Coelho is among the most popular Brazilian writers. Every year-end he publishes a Christmas Eve story. It was translated into Albanian by Erjon Uka.
