It seems like an era has passed. On August 6, 1945 in Hiroshima, the world changed. And the man, once again, lost his innocence. The US-made atomic bomb that exploded over the Japanese city killed 70,000 people in a few seconds and began to break the morale of the Japanese empire. The fatal blow came three days later, on August 9, when another equally devastating bomb wiped out the residents and homes of Nagasaki.
Japan surrendered. And with Japan, all of us. We have surrendered our ability to create devices so powerful that they threaten our very existence and that of other living beings that populate the world. In a matter of seconds we went from humans, to potential destroyers of the universe.
But let's go back to August 6, 1945. It's 8:15 a.m.: an American bomber flies over Hiroshima, alone: it's the Enola Gay, dropping "Little Boy," a uranium-235 bomb that explodes at 580 meters high. Few, at the time, knew what the consequences of the explosion might be. But when American President Truman decides to drop another "superbomb" on Japan, he is certainly aware of how destructive the potential of these devices is. He may not know exactly how deadly the radiation is, but he does know that it is capable of killing thousands of people in seconds. No bomb in history has achieved such power.
This time – and we are on August 9 – Nagasaki was hit. In reality the original target was Kokura, but a heavy cloud that day forced the pilot to change the target and choose the city that was second on the list: Nagasaki. At 11.02, "Fat Man" (bomb with plutonium 239) explodes over the city. Another massacre.
The war ends and we all enter a new age: the atomic age. The nuclear arms race leads us to a kind of truce, the Cold War, which is based precisely on the concept of danger: no one dares to explode atomic bombs (which meanwhile have made great "improvements", becoming more powerful and deadly) because everyone knows that this would be the last gesture of humanity. An "impasse" that continues today. There are over 12,500 nuclear warheads in the world (data from the Stockholm International Peace Research Institute) despite the fact that nuclear disarmament has been underway for many years and despite the fact that 50 countries have ratified the TPNW, the Treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons. In short, the will exists, but Realpolitik is stronger.
79 years have passed since that August 6, 1945, which changed the planet. Around the world the memory of that tragedy has faded, and every year the fears that the world might end in flames grow fainter and more distant.
Por çdo 6 gusht në Hiroshima, nga ora 6.30 deri në 8.50 të mëngjesit, ceremonia përkujtimore e shpërthimit dhe viktimave zhvillohet në Parkun Përkujtimor të Paqes: çdokush mund të marrë pjesë.
Çdo vit Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së i kujton të gjithë botës rreziqet e armëve bërthamore me një fjalim dhe i kombinon këto fjalë me një apel për të gjitha shtetet për të eliminuar këto rreziqe.
Të kujtosh është e drejtë. Por për një ngjarje kaq të madhe e të dyfishtë nuk mjafton. Nuk mjafton sepse rreziku për të gjithë është jeta. Këtu shtrohet pyetja: çfarë mund të bëjmë ne, çfarë mund të bëjë secili prej nesh? Shumë pak. Gjithçka vendoset nga fuqitë e mëdha, nga interesat kombëtare. Ne si individë kemi vetëm mundësinë të ushtrojmë presion, të dëgjojmë zërin e atyre që duan të neutralizojnë “rrezikun e bombës atomike” në të gjitha format e tij. Një tjetër gjë që mund të bëjmë është të ndalojmë: për një minutë, vetëm një minutë. Ndaloni të “shihni” fuqinë shkatërruese të një bombe atomike dhe sa jetë mund të shkatërrojë në një sekondë. Ndoshta në vetë Hiroshima, një vend i largët për ne evropianët, por ku do të gjeni video, foto dhe dëshmi unike. Ka shumë hapësirë rreth flakës së përjetshme që digjet (u ndez në fund të luftës). Kopshte, pemë, lule: një park rrethon flakën e përjetshme dhe Muzeun Përkujtimor të Paqes në Hiroshima, i cili mbledh gjithë dhimbjen e qytetit të plagosur nga bomba. “Ka turistë dhe ata janë kryesisht amerikano-jugorë. Por numri më i madh i vizitorëve janë japonezë dhe janë studentë”, sqaron Rie Nakanishi, drejtoreshë e Muzeut. Si për të thënë: jemi përballë një dhimbjeje të mbyllur, një vuajtje që nuk i ka kaluar kufijtë e kombit me të njëjtën forcë. Në fakt, në turet turistike të Japonisë, destinacioni i Hiroshimës nuk është ndër më të zgjedhurit. Por përballë këtyre monumenteve që shënojnë çmendurinë e njeriut, godinës publike të rrënuar nga vala e bombës dhe për mrekulli (pjesërisht) në këmbë, ajo minutë reflektimi duket se ka peshë më të madhe.
If it is true that man lives with paradoxes, this is perhaps one of the greatest: after that August 1945, in a short time we forgot the danger towards which we ran and still run. Shortly after the end of World War II, the arms race for nuclear warheads began. The fear of the end of the world created a balance and for decades the tension in the world rose and fell with the nuclear threat always in the background. For decades that pact was respected. Now Putin says he is ready to use "tactical nuclear weapons" in Ukraine, that is, less powerful and with a reduced and controlled range of action. And fear has returned to the surface of the world. The Oppenheimer film helped to remind us that there is a problem that has been with us for many years, a problem that we created and that we have not been able to solve.
Every night we fall asleep and wake up in the morning with a potential killer always by our side, the nightmare of the atomic bomb. / Seven
*This article was published by Bota.al and reposted by Tiranapost.al
